Uitzicht van de gîte aan het begin van de etappe.
Kort voor ik aan mijn wandeling begon kreeg ik dit artikel onder ogen:
http://www.nytimes.com/2015/05/10/opinion/sunday/its-not-a-stream-of-consciousness.html?_r=0
Het zegt dat de hersengolven niet zozeer een gevolg zijn van je gedachten en waarnemingen, maar een voorwaarde. Het is eigenlijk een complete ommekeer van wat we van hersengolven dachten te weten. Ik zie een nurture versus nature discussie oplaaien. En dus houdt ik de slinger een beetje in het midden. Nog. Een deel zal het gevolg zijn van waarneming, denk aan de stroboscoop waarin je soms moet kijken als je een EEG in het ziekenhuis moet laten maken. Vooral om te kijken of er op zo’n manier een epileptische aanval is uit te lokken. En een deel zal ook voorwaardelijk zijn. Kijk naar de voorbeelden in het artikel. Het is inderdaad ook mijn ervaring dat je in een volle discotheek je gesprekspartner kunt volgen, ondanks de kakofonie aan geluid op luid volume. En ik heb het wiel van een auto ook achteruit zien draaien. En dan bedoel ik niet in een film.
Het brengt me op een waarneming die ik deed na de afdaling van de “sommet d’Occabé naar Chalet Pedro. Beneden in de buurt van Chalet Pedro wilde ik graag lunchen. Ik ben een goede afdaler en mijn lichaam komt dan lekker op toeren. Toen ik langs de kant van de weg ging zitten om wat te lunchen, was mijn ademhaling versneld. Er kwam een auto langs, een SUV met spaakwielen. En ik zag de wielen vooruit draaien, stoppen, achteruit draaien stoppen en weer vooruit draaien enzovoorts. Het koste me geen enkele moeite om mijn hartslag te herkennen in dat ritme. Dus niet alleen de hersengolven zijn voorwaardelijk in de waarneming, maar ook andere bioritmen hebben daar invloed op. In dit geval de hartslag. Het zal de mensen van Heartmath een groot plezier doen 😉
Een andere waarneming had ik al veel eerder gedaan. En deze wil ik hier ook delen. Als aanzet tot zelf experimenten. Want tijdens mijn cursus bij de Outdoorschool was me al opgevallen dat als ik op het juiste tempo/ritme klom, ik precies zag waar ik mijn voeten neer moest zetten. Als ik het ritme opvoerde zag ik het gewoonweg niet, maar ook als mijn ritme te traag was kon ik het niet goed zien. Er was één ritme. Er was iets tussen de berg en mij. In gesprek met de berg ben ik dat gaandeweg gaan noemen. Net als schaatsers in gesprek met het ijs kunnen zijn. Dan komen ze in een flow. En dat ervoer ik ook. Bij het juiste ritme wist ik niet alleen precies waar ik mijn voeten neer moest zetten, maar het leek ook of ik niet moe werd. Ik kwam in een flow.
Een van de dingen waar ik al snel een hekel aan had waren trappen. Nu zijn er in de GR10 niet veel trappen, maar zo nu en dan heeft een gemeenteraad het toch nodig gevonden om het toeristen “makkelijk te maken”. Ik werd dan dus uit mijn ritme gehaald en in het ritme van de treden van zo’n trap gedwongen. Weg flow. Een ander iets dat mij niet hielp waren paden die op een of andere manier omgefrased waren. Vaak waren dat brede stroken die op die manier toegankelijk gemaakt waren voor tractoren en dergelijke. Ik benoemde dat als het stom maken van de berg. Er waren immers geen natuurlijk punten meer. Alles was “plat/egaal” en het maakte niet uit waar ik mijn voeten neerzette.
In ieder geval bracht die waarneming me aan het mijmeren. En daar heb je tijdens de GR10 tijd genoeg voor. Ik wil ook graag weten hoe dingen in elkaar zitten. Hoe iets werkt. En op het risico af om voor gek versleten te worden zal ik hier mijn verklaring geven.
De berg heeft massa, is materie. En materie is een vorm van bewustzijn. Nou hoef je me daar niet voor gek om te verklaren want Max Planck heeft over materie gezegd:
“I regard consciousness as fundamental. I regard matter as derivative from consciousness. We cannot get behind consciousness. Everything that we talk about, everything that we regard as existing, postulating consciousness.”
En ook latere fysici, zoals Alain Aspect, zien massa energie en bewustzijn als equivalent. Ik moet daarom altijd even lachen, zo geef ik graag toe, als psychologen, psychiaters of neurologen iets over bewustzijn beweren alsof het een bijproduct is van hersenen. Die hersenen hebben massa en dus…. Precies. Bewustzijn is uit het domein van de natuurkunde en daar weten de meeste hersenonderzoekers weinig van.
Dus even terug. Die berg is een grote statische vorm van bewustzijn. En ik vertegenwoordig een zeer flexibele vorm van bewustzijn. En als ik spirituele geschriften goed interpreteer, vertegenwoordig ik ook een hogere vorm van bewustzijn dan die berg. Al mijmerend bedacht ik dat die berg door mij aangeraakt wilde worden zodat zijn bewustzijn wat zou verhogen, tezamen met de entropie. Ben ik nog te volgen? Dan ontstaat er een ritme dat optimaal is voor beide, de berg en mijzelf. En op dat moment maken mij hersenen een hersengolf aan die me precies laat zien waar ik mijn voeten neer kan zetten. Een win-win situatie zoals in de natuur wel vaker voorkomt.
Ik nodig dus uit om bij belangrijke en misschien moeilijke taken eens op het ritme te letten waarin je ze uitvoert. Misschien is er een ritme dat precies aangeeft wat de makkelijkste manier is om de taak uit te voeren. Een exclusief ritme. Als je dat volgt wordt het allemaal veel simpeler. Het spreekt voor zich dat stress dan niet helpt om de taak voltooid te krijgen. Opgejaagd zijn helpt niet.
Mijn volgende blog zal minder speculatief zijn, dat beloof ik. Die gaat over angst en het nut van EFT (Emotional Freedom Techniques) in de rugzak.
En na een goede wandeling is het goed eten.
