Dit voorjaar en zomer heb ik 700km over de GR10 gewandeld. Dwars door de Pyreneeën. Een prachtige ervaring. De komende tijd wil ik daar een paar berichten over posten.
Een van de dingen waar ik veel moeite mee gehad heb is acclimatiseren. Het duurde tot is de 6e week voor dat ik geacclimatiseerd was.
In eerste instantie meende ik dat dit te doen had met de grote verschillen in de dalen en het wennen aan de hoogte. Immers als ik een berg overgelopen was dan zat ik vaak in een andere wereld. Andere beesten, planten en ook een andere energie. De ene avond sliep ik op 200 meter hoogte en de volgende op 1500 om de dag erna weer op 500 meter en daarna weer op 2600 meter te slapen.
Dit zal ook zeker meegespeeld hebben. Dat helpt niet om ergens te wennen, te acclimatiseren.
Ook het weer speelde parten. Ik begon met prachtige zonneschijn om na drie dagen in de mist te zitten en daar ongemakkelijk lang niet uit te komen. Vooral ongemakkelijk omdat ik natuurlijk heel weinig kleren bij me had. Dus na een dag of 5 was het wel een beetje een aroma wandeling. Toen werd het weer heel erg warm en zo varieerde het weer er lustig op los.
En ook dat zal me parten gespeeld hebben. Maar moet het daarom zo lang duren? Ik vond het vreemd.
Maar nu is me iets duidelijk geworden. Misschien is de menselijke natuur wel dezelfde als die van dieren die trekken. Wellicht horen we helemaal niet het hele jaar op een plaats te wonen. Lopen is zo een natuurlijk iets dat we er amper stil bij staan (pun intended). Maar het is ook de bedoeling dat we het heel veel doen. Het balanceert de hersenen, het stimuleert de bloedsomloop en we zijn er ook verder prima voor uitgerust.
Waar ik naar toe aan het acclimatiseren was naar mezelf. En daarom voelde het, toen het uiteindelijk gebeurde, ook als thuiskomen. En ik heb na mijn wandeling tegen iedereen geroepen: Al had ik nog drie maanden door moeten lopen, door de bergen, het was me om het even. Vanaf dat moment genoot ik van iedere stap. (En dat was voor die tijd, eerlijk gezegd niet altijd zo 😉 Ik ben meer iemand van de boulevard, dan van het bergpad, meer van de zee met een goed boek op een terrasje, dat soort dingen.
Een en ander heeft wel consequenties. Want als mensen trekkende beesten zijn, dan is landbouw en veehouderij Niet iets dat bij ons past. Urbanisatie komt in een heel ander daglicht te staan. Er zijn stapel wetenschappelijke rapporten die aantonen dat het leven in een stad een stressvolle bezigheid is. Niet alleen door milieu, lawaai en andere omgevingsfactoren. Maar op dit moment ben ik van mening dat het niet de stad is, maar het gebrek aan rondtrekken.
Wat is een van de beste gezondheidsadviezen die je mensen op dit moment kunt geven? Ga meer bewegen, ga wandelen. Géén competitieve sport! Want die brengt allen maar meer stress. Wandelen is een van de meest ontspannende dingen die er zijn. Nee, niet even de hond uitlaten. Maar uren aan de stuk, kilometers lang. Nee, niet rennen. Gewoon rustig ontspannen lopen.
Misschien heb je er iets aan. En als je geen rugzak draagt, houdt dan je handen op de rug. Dat kalmeert de hersenen.
