XS2Mind

Afsluiting van de GR10.

Geplaatst op 01/06/2016 door xs2mind

Vandaag, precies een jaar geleden begon ik aan mijn wandeling over de Gr10. Van Hendaye, aan de westkust van Frankrijk op de Spaanse grens, naar Banyuls. Aan de oostkust, de Middellandse Zee. Net boven Spanje. Ongeveer 900 kilometer over de Pyreneeën. 45 Kilometer klimmen en ook weer dalen. Niet met de bedoeling hem uit te lopen. Zelfs met de opmerking “bij voorkeur over de GR10”. Ik had namelijk geen idee waar ik aan begon, maar wist heel goed dit niet te onderschatten. Bovendien wilde ik geen einddoel, dat geeft stress. Het ging mij om het proces.

Het proces van alleen lopen. Van iedere dag weer een stukje. Over bergen zo hoog dat ik het me helemaal niet voor kon stellen.

Maar laat ik beginnen met het begin. Tijdens mijn studie heb ik geslapen in een voormalig buitenhuis van Salazar in Portugal. Het huis werd bestierd door een Engelsman. En deze was vanuit Engeland naar die plek in Portugal gelopen. Langs de kust. En op dat moment dacht ik: Dat wil ik ook. De wens om eens een lange wandeling te maken bleef vervolgens liggen. Carrière maken en andere zaken kregen voorrang.

Maar na 10 jaar praktijk voeren, waarin ik vele trauma’s behandeld heb, en waarvan altijd een stukje blijft hangen bij de therapeut, was ik er aan toe. En ik had een financiële meevaller. Toestemming van de Vrouw. Dus ik kon gaan.

Spullen gekocht, zo ver als nodig. En aan de slag met het oefenen. De Gr10 staat in boekjes, met Gîtes en kaarten en alle andere informatie die van belang kan zijn. Boekjes gekocht, en die avond meteen aan het lezen geslagen. Grote shock! De eerste dag meteen al een klim van meer dan 1000 meter hoogte. Waar ga ik dat trainen? Je wilt niet weten hoe vaak ik daarna nog het heuveltje bij de Nederijnse Plas opgelopen ben. Ieder talud was plots oefenterrein. En we hebben best een paar taluds in Nieuwegein.

En zo begon ik, zo goed voorbereid dat mijn naaste omgeving er verbaasd over was. En opnieuw wil ik benadrukken dat het me zonder de wandelcursus van de autdoorschool in België niet gelukt was. Als je ooit zoiets gaat doen, doe dan eerst die cursus. De GR10, zo ontdekte ik al snel is een van de moeilijkere wandeltochten van Europa. Naar mijn mening kan iedereen het doen die een beetje goed ter been is. Maar niet iedereen kent het. Je hebt informatie nodig om een dergelijke tocht veilig te kunne doen. En de mentale kracht die nodig is overstijgt de fysieke kracht die nodig is.

Een van de doelen was om bij mezelf te zijn. Niet zozeer om mezelf tegen te komen. Dat hoef je op een dergelijke tocht niet te plannen. Dat gebeurd regelmatig, zo niet iedere dag wel een keer. En om te ervaren hoe het is om iedere dag te wandelen. In de door mij zo geliefde Pyreneeën.

Het Plateau van Bassiès

Ik wil nog één belangrijke ervaring delen. Op het plateau van Bassiès schakelde er iets in mij. Ik was toen zes weken onderweg. En ik had me al meermaals afgevraagd waarom ik maar niet wilde acclimatiseren. Waarom lukte het me niet om in dat gevoel te komen dat bij mij zo ergens in de tweede vakantieweek ontstaat? Dat ik op mijn plek ben. Dat gebeurde dus bij Bassiès. Een, wat ik ben gaan noemen, epigenetische schakeling.

Dat er iets bijzonders gebeurde merkte ik direct. Er was rust. In me, om me, door me. Ik was rust. Al had ik daarna nog 2 maanden moeten lopen, het was me een plezier geweest. En mijn fysiologie was in één keer omgeschakeld. Tot dat moment merkte ik aan mijn ademhaling dat ik boven 1800 meter kwam en boven 2000 meter werd het lopen lastiger. Daarna heb ik nog een hele dag boven 2000 meter gewandeld en ik had het niet eens in de gaten. Ik sliep daarna net zo makkelijk op hoogte, als in de vallei. Daarna heb ik consequent uit riviertjes gedronken en allerlei voedsel dat ik vond van de bodem gegeten. Geen probleem.

In die roes heb ik de laatste week gelopen.

Later, weer thuis, kwam ik pas op het idee van de epigenetische schakeling. Ik was teruggezet naar de nomade die wij oorspronkelijk zijn. En dat was een nieuwe shock. Want ik weet nu wat mijn natuur is. Maar hoe ga ik daar invulling aan geven in de huidige situatie? Niet! Wij zijn zo ver weg van normaal dat we niet eens meer weten wat normaal is. Je kunt hier niet een baan hebben en iedere dag een uur of zes wandelen. Zeker niet als je, zoals ik, kinderen hebt en er een Vrouw bij je is.

Dat tikte me in een serieuze crisis. En ook daarom schrijf ik dit. Om het af te sluiten. Om me rijk te voelen dat ik die herinnering aan mijn natuur heb mogen proeven. Langzaam ebt de weemoed aan die tijd weg. Dit stukje is dus ook een waarschuwing. Als je zo iets groots doet, dan ben je daarna een flinke tijd niet meer geschikt voor onze maatschappij. Daar zal je, net als ik een nieuwe weg in moeten vinden. Maar het is geen reden om het niet te doen. Ik gun deze ervaring iedereen. Maar bereid je voor op je terugkomst, net zo goed als voor de wandeling.

Geplaatst in Leven, wandelen | Reacties uitgeschakeld

Lessen van de GR10: En ik neem mee, EFT.

Geplaatst op 08/12/2015 door xs2mind

De vorige keer heb ik beloofd om te schrijven over angst.

Een van de dingen die ik al snel mocht beleven gedurende mijn wandeling over de GR10 was angst. Ik heb geen hoogtevrees, nog vind ik bergen eng, noch alleen zijn. Maar toen ik afdaalde van de Col d‘Ezpalza, tussen Aïnhoa en Bidarray in Baskenland had ik het even te kwaad. Voor me lag een afdaling van 2 uren over een steenveld (losse keien). En terwijl ik er mee bezig was voelde ik angst. (Ik heb geen foto durven nemen van deze afdaling. Ik dacht: die vind ik wel op het internet. Ik ben niet de enige geweest die dit gedacht heeft. En op dezelfde dag dat ik daar was werden er drie mensen met de helikopter van deze afdaling afgehaald. Ik was ook niet de enige die daar bang was.)

Dan is het handig als je EFT (Emotional Freedom Techniques) in je “rugzak” hebt. EFT is een techniek waarmee je heel snel onprettige emoties en gevoelens weg kunt halen, en het werkt ook op pijntjes. De link geeft meer info. Ik leer deze techniek bijna altijd aan mensen. Dat kost niet veel tijd en het is een handig hulpmiddel. En er is meer over te zeggen. Want de angst kan een belangrijk signaal zijn. Net zoals de eerder genoemde negatieve emoties en gevoelens. Ze kunnen heel reëel zijn, maar ook aangeleerd zijn. Als een moeder bang is voor spinnen, of muizen en ze laat dit aan haar kinderen zien, dan is de kans groot dat ook deze kinderen bang worden voor spinnen en muizen. Het kan zelfs op huisdieren overslaan.

En ik voelde dus angst op deze afdaling. Flinke angst ook. En ik verbaasde me hierover. Want ik heb geen hoogtevrees. Nu kwam een deel van de angst ook niet door de hoogte, maar vanwege de mogelijkheid dat er boven mij nog meer mensen zouden kunnen afdalen. Als die een steen zouden los trappen dan kon die op mij vallen. Maar er waren geen mensen boven me. Dus dat was een irreële angst. Die kon ik er uit kloppen. Maar dan was ik mijn “signaal” kwijt. Ik heb dus bij die gelegenheid geen EFT gebruikt.

Een andere techniek, die een beetje op de Vipassana meditatie berust is “in de emotie” gaan zitten. Kijken waar dat signaal oorspronkelijk is begonnen. En toen ik in mijn gîtes aangekomen was ben ik daar eens goed voor gaan zitten. Er kwam een beeld bij me op dat ik als jonge jongen eens stenen “had gezocht”. Ik zocht als kind altijd naar stenen, overal waar ik kwam. En ik herinner mij dat we onderweg naar onze vakantie bestemming op bezoek gingen bij een oom en tante in Oostenrijk. Terwijl mijn ouders samen met mijn oom en tante van een drankje genoten, zag ik een mooie interessante steenhelling. Allemaal losse stenen. En die stenen zagen er aanlokkelijk uit. Dat weet ik nu nog, hoewel ik geen idee eb hoe ze zouden moeten heten. Maar ik vond ze spannend. Dus ik klom die helling op. Een volslagen gevaarloze activiteit. Zo vond ik.

Dat werd anders toen mijn ouders klaar waren en me kwamen zoeken. Ik zag ze als kleine poppetjes uit het restaurant komen. En riep ze enthousiast. In één klap zag ik onder me een panieksituatie ontstaan. Ouders, oom en tante riepen om het hardst dat ik “stil moest blijven zitten”, “niet moest bewegen” en dat het heel gevaarlijk was wat ik deed. Nou dat prent er wel even in. En dat was de angst die ik in de afdaling van de Col d’Ezpalza opnieuw beleefde.

Later, toen ik na Arrette-laPierre-St.-Martin naar Lescun wandelde en de Pas de l’Osque over moest kwam de angst terug. Dit was omdat ik geholpen door een paar touwen, die als hangleuning dienden, over deze pas moest. Ik had niet meer ruimte om mijn voeten op te zetten dan een uitstekende rotsrand van 5 centimeter breed. Dus heb ik toen eerst mijn stokken opgeborgen, want daar heb je op zo’n moment alleen maar last van. Ben gaan zitten en heb geklopt op angst totdat die weg was. Dat duurde 5 minuten. Tot verbazing van de aanwezige Fransen.

Aan de andere kant van die pas lag een sneeuwveld. Daar moest ik boven langs, voor een deel op de rand van het sneeuwveld. Dus dat heb ik ook maar in één moeite gedaan. Wel balen, maar niet bang

Pas D’Osque. De overgang met touwen is tussen de rotswand rechtsachter en de conevormige rots in het midden.

Geplaatst in Leven, Ontspannen, wandelen | Getagged angst, doelen, eft, wandelen | Reacties uitgeschakeld

Lessen van de GR10: Alles heeft een ritme.

Geplaatst op 20/10/2015 door xs2mind

Uitzicht van de gîte aan het begin van de etappe.

Kort voor ik aan mijn wandeling begon kreeg ik dit artikel onder ogen:

http://www.nytimes.com/2015/05/10/opinion/sunday/its-not-a-stream-of-consciousness.html?_r=0

Het zegt dat de hersengolven niet zozeer een gevolg zijn van je gedachten en waarnemingen, maar een voorwaarde. Het is eigenlijk een complete ommekeer van wat we van hersengolven dachten te weten. Ik zie een nurture versus nature discussie oplaaien. En dus houdt ik de slinger een beetje in het midden. Nog. Een deel zal het gevolg zijn van waarneming, denk aan de stroboscoop waarin je soms moet kijken als je een EEG in het ziekenhuis moet laten maken. Vooral om te kijken of er op zo’n manier een epileptische aanval is uit te lokken. En een deel zal ook voorwaardelijk zijn. Kijk naar de voorbeelden in het artikel. Het is inderdaad ook mijn ervaring dat je in een volle discotheek je gesprekspartner kunt volgen, ondanks de kakofonie aan geluid op luid volume. En ik heb het wiel van een auto ook achteruit zien draaien. En dan bedoel ik niet in een film.

Het brengt me op een waarneming die ik deed na de afdaling van de “sommet d’Occabé naar Chalet Pedro. Beneden in de buurt van Chalet Pedro wilde ik graag lunchen. Ik ben een goede afdaler en mijn lichaam komt dan lekker op toeren. Toen ik langs de kant van de weg ging zitten om wat te lunchen, was mijn ademhaling versneld. Er kwam een auto langs, een SUV met spaakwielen. En ik zag de wielen vooruit draaien, stoppen, achteruit draaien stoppen en weer vooruit draaien enzovoorts. Het koste me geen enkele moeite om mijn hartslag te herkennen in dat ritme. Dus niet alleen de hersengolven zijn voorwaardelijk in de waarneming, maar ook andere bioritmen hebben daar invloed op. In dit geval de hartslag. Het zal de mensen van Heartmath een groot plezier doen 😉

Een andere waarneming had ik al veel eerder gedaan. En deze wil ik hier ook delen. Als aanzet tot zelf experimenten. Want tijdens mijn cursus bij de Outdoorschool was me al opgevallen dat als ik op het juiste tempo/ritme klom, ik precies zag waar ik mijn voeten neer moest zetten. Als ik het ritme opvoerde zag ik het gewoonweg niet, maar ook als mijn ritme te traag was kon ik het niet goed zien. Er was één ritme. Er was iets tussen de berg en mij. In gesprek met de berg ben ik dat gaandeweg gaan noemen. Net als schaatsers in gesprek met het ijs kunnen zijn. Dan komen ze in een flow. En dat ervoer ik ook. Bij het juiste ritme wist ik niet alleen precies waar ik mijn voeten neer moest zetten, maar het leek ook of ik niet moe werd. Ik kwam in een flow.

Een van de dingen waar ik al snel een hekel aan had waren trappen. Nu zijn er in de GR10 niet veel trappen, maar zo nu en dan heeft een gemeenteraad het toch nodig gevonden om het toeristen “makkelijk te maken”. Ik werd dan dus uit mijn ritme gehaald en in het ritme van de treden van zo’n trap gedwongen. Weg flow. Een ander iets dat mij niet hielp waren paden die op een of andere manier omgefrased waren. Vaak waren dat brede stroken die op die manier toegankelijk gemaakt waren voor tractoren en dergelijke. Ik benoemde dat als het stom maken van de berg. Er waren immers geen natuurlijk punten meer. Alles was “plat/egaal” en het maakte niet uit waar ik mijn voeten neerzette.

In ieder geval bracht die waarneming me aan het mijmeren. En daar heb je tijdens de GR10 tijd genoeg voor. Ik wil ook graag weten hoe dingen in elkaar zitten. Hoe iets werkt. En op het risico af om voor gek versleten te worden zal ik hier mijn verklaring geven.

De berg heeft massa, is materie. En materie is een vorm van bewustzijn. Nou hoef je me daar niet voor gek om te verklaren want Max Planck heeft over materie gezegd:

“I regard consciousness as fundamental. I regard matter as derivative from consciousness. We cannot get behind consciousness. Everything that we talk about, everything that we regard as existing, postulating consciousness.”

En ook latere fysici, zoals Alain Aspect, zien massa energie en bewustzijn als equivalent. Ik moet daarom altijd even lachen, zo geef ik graag toe, als psychologen, psychiaters of neurologen iets over bewustzijn beweren alsof het een bijproduct is van hersenen. Die hersenen hebben massa en dus…. Precies. Bewustzijn is uit het domein van de natuurkunde en daar weten de meeste hersenonderzoekers weinig van.

Dus even terug. Die berg is een grote statische vorm van bewustzijn. En ik vertegenwoordig een zeer flexibele vorm van bewustzijn. En als ik spirituele geschriften goed interpreteer, vertegenwoordig ik ook een hogere vorm van bewustzijn dan die berg. Al mijmerend bedacht ik dat die berg door mij aangeraakt wilde worden zodat zijn bewustzijn wat zou verhogen, tezamen met de entropie. Ben ik nog te volgen? Dan ontstaat er een ritme dat optimaal is voor beide, de berg en mijzelf. En op dat moment maken mij hersenen een hersengolf aan die me precies laat zien waar ik mijn voeten neer kan zetten. Een win-win situatie zoals in de natuur wel vaker voorkomt.

Ik nodig dus uit om bij belangrijke en misschien moeilijke taken eens op het ritme te letten waarin je ze uitvoert. Misschien is er een ritme dat precies aangeeft wat de makkelijkste manier is om de taak uit te voeren. Een exclusief ritme. Als je dat volgt wordt het allemaal veel simpeler. Het spreekt voor zich dat stress dan niet helpt om de taak voltooid te krijgen. Opgejaagd zijn helpt niet.

Mijn volgende blog zal minder speculatief zijn, dat beloof ik. Die gaat over angst en het nut van EFT (Emotional Freedom Techniques) in de rugzak.

En na een goede wandeling is het goed eten.

Geplaatst in Hersenen, wandelen | Getagged Hersenen, hersengolven, ritme, wandelen | Reacties uitgeschakeld

Populaire alternatieve geneesmiddelen.

Geplaatst op 13/10/2015 door xs2mind

Er is in alternatieve media veel te doen over een aantal middelen die gepresenteerd orden als de oplossing voor allerlei ziektes. Met name wietolie, backing soda en vitamine C zouden overal goed voor zijn en met name kanker bestrijden. Ik … Lees verder →