Vandaag, precies een jaar geleden begon ik aan mijn wandeling over de Gr10. Van Hendaye, aan de westkust van Frankrijk op de Spaanse grens, naar Banyuls. Aan de oostkust, de Middellandse Zee. Net boven Spanje. Ongeveer 900 kilometer over de Pyreneeën. 45 Kilometer klimmen en ook weer dalen. Niet met de bedoeling hem uit te lopen. Zelfs met de opmerking “bij voorkeur over de GR10”. Ik had namelijk geen idee waar ik aan begon, maar wist heel goed dit niet te onderschatten. Bovendien wilde ik geen einddoel, dat geeft stress. Het ging mij om het proces.
Het proces van alleen lopen. Van iedere dag weer een stukje. Over bergen zo hoog dat ik het me helemaal niet voor kon stellen.
Maar laat ik beginnen met het begin. Tijdens mijn studie heb ik geslapen in een voormalig buitenhuis van Salazar in Portugal. Het huis werd bestierd door een Engelsman. En deze was vanuit Engeland naar die plek in Portugal gelopen. Langs de kust. En op dat moment dacht ik: Dat wil ik ook. De wens om eens een lange wandeling te maken bleef vervolgens liggen. Carrière maken en andere zaken kregen voorrang.
Maar na 10 jaar praktijk voeren, waarin ik vele trauma’s behandeld heb, en waarvan altijd een stukje blijft hangen bij de therapeut, was ik er aan toe. En ik had een financiële meevaller. Toestemming van de Vrouw. Dus ik kon gaan.
Spullen gekocht, zo ver als nodig. En aan de slag met het oefenen. De Gr10 staat in boekjes, met Gîtes en kaarten en alle andere informatie die van belang kan zijn. Boekjes gekocht, en die avond meteen aan het lezen geslagen. Grote shock! De eerste dag meteen al een klim van meer dan 1000 meter hoogte. Waar ga ik dat trainen? Je wilt niet weten hoe vaak ik daarna nog het heuveltje bij de Nederijnse Plas opgelopen ben. Ieder talud was plots oefenterrein. En we hebben best een paar taluds in Nieuwegein.
En zo begon ik, zo goed voorbereid dat mijn naaste omgeving er verbaasd over was. En opnieuw wil ik benadrukken dat het me zonder de wandelcursus van de autdoorschool in België niet gelukt was. Als je ooit zoiets gaat doen, doe dan eerst die cursus. De GR10, zo ontdekte ik al snel is een van de moeilijkere wandeltochten van Europa. Naar mijn mening kan iedereen het doen die een beetje goed ter been is. Maar niet iedereen kent het. Je hebt informatie nodig om een dergelijke tocht veilig te kunne doen. En de mentale kracht die nodig is overstijgt de fysieke kracht die nodig is.
Een van de doelen was om bij mezelf te zijn. Niet zozeer om mezelf tegen te komen. Dat hoef je op een dergelijke tocht niet te plannen. Dat gebeurd regelmatig, zo niet iedere dag wel een keer. En om te ervaren hoe het is om iedere dag te wandelen. In de door mij zo geliefde Pyreneeën.
Het Plateau van Bassiès
Ik wil nog één belangrijke ervaring delen. Op het plateau van Bassiès schakelde er iets in mij. Ik was toen zes weken onderweg. En ik had me al meermaals afgevraagd waarom ik maar niet wilde acclimatiseren. Waarom lukte het me niet om in dat gevoel te komen dat bij mij zo ergens in de tweede vakantieweek ontstaat? Dat ik op mijn plek ben. Dat gebeurde dus bij Bassiès. Een, wat ik ben gaan noemen, epigenetische schakeling.
Dat er iets bijzonders gebeurde merkte ik direct. Er was rust. In me, om me, door me. Ik was rust. Al had ik daarna nog 2 maanden moeten lopen, het was me een plezier geweest. En mijn fysiologie was in één keer omgeschakeld. Tot dat moment merkte ik aan mijn ademhaling dat ik boven 1800 meter kwam en boven 2000 meter werd het lopen lastiger. Daarna heb ik nog een hele dag boven 2000 meter gewandeld en ik had het niet eens in de gaten. Ik sliep daarna net zo makkelijk op hoogte, als in de vallei. Daarna heb ik consequent uit riviertjes gedronken en allerlei voedsel dat ik vond van de bodem gegeten. Geen probleem.
In die roes heb ik de laatste week gelopen.
Later, weer thuis, kwam ik pas op het idee van de epigenetische schakeling. Ik was teruggezet naar de nomade die wij oorspronkelijk zijn. En dat was een nieuwe shock. Want ik weet nu wat mijn natuur is. Maar hoe ga ik daar invulling aan geven in de huidige situatie? Niet! Wij zijn zo ver weg van normaal dat we niet eens meer weten wat normaal is. Je kunt hier niet een baan hebben en iedere dag een uur of zes wandelen. Zeker niet als je, zoals ik, kinderen hebt en er een Vrouw bij je is.
Dat tikte me in een serieuze crisis. En ook daarom schrijf ik dit. Om het af te sluiten. Om me rijk te voelen dat ik die herinnering aan mijn natuur heb mogen proeven. Langzaam ebt de weemoed aan die tijd weg. Dit stukje is dus ook een waarschuwing. Als je zo iets groots doet, dan ben je daarna een flinke tijd niet meer geschikt voor onze maatschappij. Daar zal je, net als ik een nieuwe weg in moeten vinden. Maar het is geen reden om het niet te doen. Ik gun deze ervaring iedereen. Maar bereid je voor op je terugkomst, net zo goed als voor de wandeling.
